Afgelopen week kreeg ik een mailtje binnen of ik mij wilde aansluiten op een platform waarbij gastvriendelijkheid en aandacht centraal staan en samen worden gevierd. Door de medewerker, en door de gast. Hier kan worden gedeeld, kan worden gewaardeerd en hier ontstaat iets. Zelf zeggen ze op hun website; ‘Werken aan gastvriendelijkheid doen we in Nederland samen. Omdat we geloven in de kracht en waarde van persoonlijk contact. Wie ook gelooft in persoonlijk contact kan hier zelf aan bijdragen, door aangesloten bedrijven te waarderen en medewerkers, die het verschil maken, het compliment te geven dat ze verdienen.’
Je merkte het misschien al een beetje aan mijn cynisme, Ik doe niet mee. Ik wil mensen niet via een code, een appje, een clubje of een initiatiefje een schouderklopje geven. Ík wil aandacht. Daar betaal ik voor. En als ik dat heel fijn heb gevonden dan waardeer ik dat met fooi. En als mijn bediende dat niet zelf mag houden, en wel heel goed blijft werken, dan gaat hij of zij binnenkort ergens werken waar hij wél door z’n baas wordt gewaardeerd. Ik wil niet als gast, niet als patiënt en niet als klant komen in bedrijven waar ik mensen via een knopje of op wat voor manier dan ook moet waarderen, beoordelen of aandacht moet geven. Laat me met rust, ik kom hier voor mezelf en niet om het minderwaardigheidscomplex van je medewerkers op te lossen. Als dat al nodig is, is dat aan leidinggevenden en niet aan de gast.
Ik versta onder aandacht iets anders. Aandacht is voor mij de inspanning die iedere dag, maar in ieder geval op de dag dat ik te gast ben wordt geleverd om mijn bezoek onvergetelijk te maken. De bloemen zijn daarom vandaag verzorgd, en niet vier dagen geleden omdat ‘ze altijd op dinsdag komen’. Ik wil een lekker glas bier uit een schoon glas, en ik wil dat er met aandacht een lekker hapje wordt bereid en geserveerd. Ik wil geen standaard, ik wil aandacht voor mijn bijzondere wensen. Ik wil als het ware vieren dat ik er ben, en ik wil de bediening in de feestcommissie. Niets minder.
Ik wil aandacht voor het stoepbord voor de deur, ik wil dat er met aandacht is schoongemaakt, dat er aandacht is geweest voor de toiletten en aandachtig is gekeken naar de voorraden. Ik heb er namelijk geen begrip voor als er mij wordt verteld wat er allemaal op is, zeker als het aan het begin van de avond is. Ik wil dat er in de keuken met aandacht wordt gewerkt, met schone handen, met verse producten die met aandacht zijn ingekocht. Ik wil dat er aandacht is voor de juiste muziek, voor de juiste sfeer en voor de juiste balans. Dat is de aandacht waar ik voor kom, die ik mag verwachten en die ik op mijn manier zal waarderen. Niet via een één of andere .nl. Alsjeblieft.
Aandacht is voor mij dus eigenlijk aandacht aan alles waar de gast voor komt, mee in aanraking komt, of mee in aanraking zou kunnen komen. Dus ook aandacht voor medewerkers natuurlijk, maar niet van de gast. Aandacht, toewijding voor je vak. Voor je gast, maar eigenlijk gewoon ook voor jezelf. Want alleen door heel veel aandacht te geven, vestig je de aandacht op die inspanning. Niet door op te roepen die inspanning te waarderen of te beoordelen. Dat is toch gênant.
